Bir gün kilisede bir vizyonum var: (namaz sırasında)

Hepimiz kendi rütbelerimiz içinde kendi yerimizde durduk.

Bakan dua edecek; şu anda hepimiz ayaktayız …

Ruhun üzerime indiğini hissediyorum! Vizyonu hemen görüyorum …

“Krooghu” (dua çemberi) dizlerinin üzerinde iki kadın yatıyor; her iki kadın da aynı yaştadır; otuzların ortası.

“Priştine masasının” (sunak masası) yanında duran ilk kadın, gelinlikle eşleşen çok güzel bir elbise giymişti; saf beyaz, nakış, dantel ve inciler kumaşa dokunmuş.

Onun “Kasinka” (başlık) saf beyaz, çok karmaşık bir dantel kumaştan yapılmış ve tüm çevreyi çevreleyen bir püskül gibi kenarlara bir iplik dikilmiştir.

Saçları uzun ve sarışındı, ancak başının arkasına sarılmış geleneksel bir Rus örgüsünde kesildi; çok çekici bir kadındı; çok rafine ve ağırbaşlı. Kral gibi görünüyordu; lütuf ve haysiyetle giyilirdi; güç ve tutum ile; güvenle. Nazarları sabitti ve Priştine masasının başında duran ve “bakan” ofisini tutan adama bakmaya devam etti; Orada duran adamın Mesih Mesih’in kendisi olduğuna inanıyorum …

Bu kadın yüzüne nüfuz eden parlak bir güzellik yaydı; rahat, mutlu ve memnun olmuştu; samimi ve kişisel olarak tanıdığı bir adamla konuştu; sevdiği ve sevildiği adamdı …

Bu kadın, onu duyduklarını bildiği zaman kocasıyla ilk konuşan kişiydi. Fazla yakın ve kalıcı bir arkadaşla nasıl konuşabileceğini konuştu; her kelimeyi, her gölgeyi, yüz ifadesini, ses tonunu çok yakından izleyen Sormadı ve onurlandırmadı. Ağlamadı ya da şikayet etmedi; ve kendini sürekli tekrarlamadı.

Sevgi ve hassas incelikle konuştu …

İkinci sırayı alan kadın tamamen farklı bir kıyafet giymişti. Fazla güzel kıyafetler giyiyordu, ama ev işi ve temizlik yapıyormuş gibi giyecek kıyafetlerdi. Bu bir işçi sınıfı kıyafetiydi; etek koyu kahverengi bir malzemeden yapılmıştı; bluz parlak ve renkli bir çiçek kumaşıydı. “Kasinka”, günlük yaşamınız boyunca köylülerden Rus kadınlarını sık sık göreceğiniz geleneksel bir kumaştı …

Bu kadın kadar çekici, ama midilli geniş kuyruğu gibi bir tür toka ile arkaya asılan daha koyu kahverengi saçları vardı.

Bu kadın ilk kadına karşı tamamen zıttı. Gözleri bir gerginlik durumunda ileri geri flört etti; Rab’bin gözlerine asla bakmadı. Sağ eliyle göğsüne vurarak hafifçe ileri geri sallandı.

Sürekli uluyan biriydi; yüksek sesle değil, ama tam anlamıyla onun sürekli yırtılma yıpranmış olduğunu söyleyebiliriz.

Tam anlamıyla dilekçesini söylediğinde şarkı söyleyerek konuştu; ama bu sözler düzensiz bir şekilde geldi, ağladı ve bazen nefesini tutması gerekti.

Duruma sözlerini tekrarlaması ve hızlı bir şekilde konuşması ve nefesleri arasındaki birçok ifadeye uyması gerekiyordu. Duyulduğunda hiçbir fikri olmayan bir adam gibi konuştu; görünmez biriyle konuştu; tanımadığı biri; göremedi; sevgi ve güven olmadan. Gözyaşları yanaklarından aşağı aktı, bluzuna ve sonra küçük bir ıslak lekenin oluştuğu yere düştü; Kristal cam gibi parıldığını gördüm.

Rab ona zaman zaman baktı; ancak sürekli ve tekrar eden gürültüsünden endişe duyduğu açıktı. Yine de onu dinlediğini biliyordum, ama rahatsız ediciydi ve hiç hoş değildi.

Mesih ondan sadece bir adım ötedeydi; ama onu tanıdığı zamanlarda tanımıyordu; manevi vizyonu olmadığı açıktı; karanlık yüz ifadesine düştü.

Bir keresinde bu resme çok iyi baktım ve bana tasvir edilen resmi anladım; başka bir kişi hemen Kroogh’da görünür.

Bu sefer bir melek adam …

Önümde durmak için karşıya yürüyor; Nihayetra bana, “Bu kadınlardan hangisi güneşte giyinmiş gerçek bir kadındır?” diye soruyor.

Yanıt elbette basitti! Fakat aynı zamanda kafa karıştırıcı !!!

Şöyle yanıtladım: “” Pristol işareti “nin yanında duran ilk kadın, kesinlikle” güneşte giyinmiş bir kadın “ı, eşsiz bir ışıltı ve güzellikle ışıldayan bir kadını temsil eder.

“Ah!” “Bu kadını milletimiz Molokan’da gördüğüme inanmıyorum” !!!

“O hepimizin bildiği ikinci kadın.”

“O bizi insan olarak temsil eden bir kadın; inanç ve ulus olarak ”.

“O her zaman Molocan’daki dini topluma karşı taleplerini ve görevlerini yerine getiren itaatkar bir hizmetçidir”; “Lisanek ve dua ile duvarlara nüfuz eden sesi; şarkı ve konuşma. ”

“O, kiliseyi temsil eden, sonsuza dek insanların günahları ve ruhlarımızı kirleten suçlar ve diğer düzensizlikler için dua etme sürecinde olan“ temizlikçi kadın ”dır; hiç bitmeyen bir iş; asla çözülemeyen bir sorun; aklın karanlığında yaşayan insanlar “…

“İnsan olarak konumumuzu temsil eden onun imajı.”

“Önderlerimiz dua ettiğinde, sesleri ışığın zorluklardan geçtiği karanlık ormanlar gibi gönderilir; kimsenin görmediği veya bilmediği Cennetteki Baba’ya … ”

Nihayetra bu kişi bana kendini beğenmiş bir ifadeyle baktı; sanki mesajı doğru anladım ve anladım …

“Arkaık pozisyonunuzu, işinizi ve sorumluluğunuzu anlıyorsunuz” …

Resmin tamamı hemen değişti; ve kiliseye geri döndüm çünkü hepimiz namaz kılıyoruz …

Alexander Baghdanov