Şahinler gri gökyüzünden ve nemli rüzgarlardan uçarken Kaliforniya’da Salı günü, bize yağmurun sadece gitmediğini söylüyor. Gri mil boyunca uzanırken, kendimi hikayeleri kulaklarımdan titreşen ve ruhumun derinliklerine uzanan Mary Chapin Carpenter’ı dinlerken buluyorum. Kulaklardan ruha olan bu yolculuk bana her zaman gözyaşı getiriyor. Tuzlu su daha da uzanır ve yeni anavatanımın kıyısını oluşturan plajların kumlarını nazikçe kaplayan bir dalga gibi düşer. Çölde geçirdiğim zaman, bu yeni ülkede çok zengin gri ıslak bulutlar için beni çok takdir etti. Çöl yağmurunda kutsal bir hayat var. Toprak açgözlülük ve tat ile içiyor, bu yüzden havada su kokusu kalmıyor, bu da gece boyunca çatıda dans eden hafif yağmurun hayalini kurduğunuzu düşündürüyor.

Duru bir gece gökyüzünü doğuran, zihninizi yelken açmayı seven minik yıldızlar ile noktalı kuru hava, sadece yaşlıların iyileştirici yeteneklerine sahip kristal mavi bir gölün bulunduğu güçlü dağların diğer tarafında yatar. Mary eski benliğimden hüzünlü şarkılar söylüyor; kafamı geçmişe sokmak ve hatırlamak için. Eski benliğime geri döndüm, hayatında taşlaşmış ve onu kurtaracak birini isteyen bir kadın. Kendinizi ruh konusunda sadece sizin kurtarabileceğinizi bilmiyordu. Daha sonra bir Arktik çöl ormancısı tarafından kurtarıldı ve onun aracılığıyla önceki yaşamında öldüğünü öğrendi. Onları yaşayan hüzünlü şarkılarda kaybolan kadın, umutsuz sözlerin içinde dondu. Savaş her gün ruhumun derinliklerine sürdüğüm küçük eksik parçalarla başladı. Bekleyerek ve ölerek, başkalarının normal ve mutlu olarak adlandırdığı bir hayat yaşadım.

Atlantik kıyısı, her gün oturduğum ve beklediğim, hayatı unutarak evimin yakınında tünemişti. Islakayan yaşam oturmak ve keşfetmek için özlem değildir, yaşamak için gerçekten risk almanız gerekir. Bu önemli hayat derslerini dünyamda hayatta kalabilmek için kurdum. Konutimde hüzünlü yalnızlık şarkıları çaldı, yavaş yavaş inancımı çekti, bu yüzden geçmişimden sevmeye değer olmadığımı fısıldayan karanlık ruha inandım. Tuzlu su, kum, mil mil dediğimiz küçük kayalık krallıklardan geçiyor ve günlerimi tuzlu su hayalleriyle kokluyor.

Bu sahildeki hayatım bir ana nedenden dolayı farklı: kendime ve başka birine karşı sevgi. Yaratıcı ruh iki şey olduğunda kesinlikle ölecektir: aşksız yaşar ve / veya bir kafese yerleştirilir. Yavaş ölüm, farkında olmadan bir insandan yayılır. Fakat derinlerde, ölüyorlar ve hayattaki başkalarının normal olarak adlandırdığı şeylerin neden onları mutsuz ettiğini anlayamıyorlar.

Kafesler çok güzel kaplarda gelir: rüya evleri, büyük ücretli işler, ayakta duran erkekler, pahalı arabalar, aile ve arkadaşlar. Bu kafesler kadını tehlikeye atmıyor gibi görünüyor, çünkü üremesi ona beslenmeyi ve bu hayalleri özlemeyi öğretti. Onun önünde otururken içindeki koşullu çocuk koşmak ve sevinçle çığlık atmak ister. Bir kadının en kutsal mağarasının derinliklerinde, başka bir çığlık, uluyan hüzün ve umutsuzluk yükseliyor. Feryat gıcırtıya dönüştü, kemikleriyle titreşti ve dikkatini çekmeye çalışan ruhuna hafifçe vurdu. Kadın umutsuzluk hissediyor, ancak şirket ona bu güzel kapların hayatın gerçek mücevherleri olduğunu söyledi. Çocuğun coşkulu bir çığlığı vahşi bir kadının ulumasını yendi ve ruh için mücadele başladı.

Çocukluğumuzun koşullandırılması ve eğitiminin kırılması zordur. Bu noktada, birçok kadın yaratıcı ruhu varlıklarının köşesine doğru iter ve bir iş teklifine, bir ev ipoteğine veya “doğru kişiye” “Ben yaparım” derken kilit kilidini duymuyordur. Yaşamta gerçekten istediklerinin bu olduğunu söylemek için ellerinden gelen her şeyi yaparlar. Annelik, büyük yönetici işi, fantastik 5 yatak odalı ev ve tüm ailenin bahsettiği çeyrek hektar ya da adam harika bir tutkuydu. Bu yolu takip eden çoğu vahşi kadın, modern hayatlarında bir kadın olması gereken ev işlerini yaparken günlük hayatlarını sürdürürken bir Oscar’ı hak ediyor. Birkaç yıl sonra, yurtdışında bir yerde, ölen bir kadının özel düşüncelerinin karanlık köşesindeki bir kafeste son kaprislerini duydular ya da tekrar ulumalar başladı. Şimdi bakmayı öğrendikleri hayat yumuşak, sıradan ve mutsuz görünüyor. O zaman yaşamı ya da ölümü seçmeliler. Fazla fazla kişi, yaratıcı ruha yapıştıklarında kaderleri olacak sürgünle yüzleşemez. Yaratıcı ruhlarını reddetmeyi seçen kadınlar öfkeli, yalnız ruhlardır ve dokundukları herkesi zehirleyen güzel ön kaplarda yaşarlar. Bazıları bağımlı hale gelir, diğerleri başkalarının talihsizliklerini beslerken, diğerleri maalesef çıkış yolu görmez ve intihar eder.

Burası kendimi 40 yaşında, bir anı ile bulduğum yer, çünkü yaratıcı ruh yavaşça aklımı yırttı. Her gün işe gittim, evimi temizledim, Oscar’ımı kazandığım süre boyunca ailem ve arkadaşlarla yardım ettim. Bütün ailem ve arkadaşlarımın bekar bir kadın kadar gurur duymam gerektiğini söylediği bir hayatta oynadım.

Genç bir kadın olarak kalbimi dinledim ve hayatımı yaşadım, seyahat ettim, icra ettim ve yarattım. Yaşamımı yaşarken, bir fitness çocuğu bana seslendi ve fısıldadı, “Gerçekten büyümemeliyim.” Rüyalerim lanet bir hayatın fısıltılarıyla iç içe geçmişti. Kadınlar bağımsız olmamalı ve dünyayı dolaşmamalıdır. Yüzlerinde mutlu bir gülümsemeyle çitlerde yaşayacağımızı, çocukları yetiştireceğimizi, ebeveynleri ve kocaları dinleyeceğimizi varsayıyoruz. Gün ışığında yürüyen genç bir kadın her şeyi istedi! Eyfel Kulesi’ne tırmanmak, sokaklardan insanların yaşamak için sıcak bir yer bulmalarına, huzur dolu bir dünyayı onaylamalarına, yunuslarla yüzmeye, çocuklara koşulsuz sevmeyi, ıssız bir gökyüzü altında dans etmeyi ve çok daha fazlasını yapmak istedi. Bu nedenle, gündüz hayalleri gece hayaletleriyle mücadele ederken, kafamdaki çığlıkları durdurmak için yanlış adamın ve şişenin kollarında sevindim. Savaş kötüleşti ve yavaş yavaş dünyam bir insana küçüldü ve içti. Yaratıcı ruhum kafese sürünerek büyümek için eve döndüm.

Bir süre işe yaradı, ayrıldığımda okula geri döndüm ve bir öğrencinin, garsonun veya teyzenin kabul edilebilir görevlerinde yaratıcı bir şekilde gelişmeme izin verdim. Eksantriktim, ama ailem hayatta olmaktan ve olgunluğa ulaşmaktan mutluydu. Erkekler benim “farklı benlikleri” sevdi, ama onlar her zaman ayrılık ve benimle çok yanlış bir şey olduğunu düşündüm biten, “evcilleştirmek” denedim.

Otuzlu yaşlarımda üniversiteden onur ile mezun oldum ve normal bir yaşam hayalimi yerine getirmek için bir insanın yanı sıra doğru işi aradığımı buldum. Bulduğum her biri şu ya da bu şekilde karşılaştığım güzel bir kafesti. Birkaç yıl sonra, vahşi kadın içimde sızlanmaya başladı ve öldüğünü biliyordum.

Rüyaler yeniden başladı. Bu kez günlerimi kovaladılar, kafamda çığlık atıp bana ölüp ölmeyeceğime karar vermem gerektiğini söylediler. Bir gece kendimi köprüye bakan bir arabada buldum ve bu kararı vermenin zamanının geldiğini biliyordum. Benim kararım: CANLI! O anda, kalbimden oturdum ve ağladım ve Edilgenik kıyısında oturan bir kadını doğuran havlayan çığlığı dinledim ve bu düşünceleri yazdım.

Oturup yaşamın başlangıcını beklemeyi ve oyunculuğa başlamayı reddettim. Yazabileceğimi, şiirlerin ve kısa hikayelerin uzuvlarımdan uçtuğunu fark ettim, bu da kendi gerçeğimi ararken aklımı büyüledi. Aklımla konuşmaya başladım ve güzel kafeslere daha az değer verdim. Ormanda bir yıldan fazla bir süre boyunca ormanda okumayı, dua etmeyi, gerçekte kim olduğumu ve ne olduğumu öğrenmeyi geçirdim. Çingene kıyafetleri giydim ve çiğ ıslatılmış çimlerde dans ettim, yılanlardan kaçarak ağaçlarla konuştum. Tedaviye başladım.

Bugün vahşi bir kadın bedenimde, zihnimde ve ruhumda yaşıyor. Takı yapmak, sunakta dua etmek, resim yapmak, yazmak, fotoğraf çekmek ya da sadece eski aşk olsun, yeni yollarla seyahat etmesine izin veriyorum.

Doğru adamı arama arayışım değişti ve sonunda beni keşfetti çünkü dünyayı görmek zorunda olduğum her şeye çıplak ruhum koydum. İstediğim yaşamın gerçek versiyonunu tanımaya ve deneyimlemeye geldim. Arkaık oturmadım ve hayatı bekliyordum, her şeyi tekrar istedim ve almak istedim!

Donmuş çölün ormancısı bana sevmeyi ve benimle mutlu olmayı öğretti. Kabul ve zevk yaşamlarımıza koşulsuz sevgi getirir. Vahşi karım artık uluma, kıkırdama, kıkırdama, küçük anlarda yaşamdan hoşlanmıyor, kafeslerin artık geleceklerinde çakışmayacağını bilerek.